ایمپلنت دندان چیست| انواع تکنیکهای جراحی ایمپلنت

ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت دندانی پایه ای ازجنس فلز تیتانیوم است که  شبیه ریشه دندان فرم داده شده است ودر داخل استخوان فک در نواحی بدون دندان قرار داده می شود و به عنوان جانشین دندان از دست رفته عمل می نماید. با استفاده از ایمپلنت می توان برای بیماران بی دندان، دندانهای  ثابت ایجاد کرد. برای اینکار باید در فک پایین یا بالا حداقل  ۶ تا ۸ عدد ایمپلنت قرار گیرد. لازم به ذکر است که در خانم‌ها از ۱۶ و آقایان از ۱۸ سال به بالا انجام عمل کاشت دندان مانعی ندارد.

انواع درمانهای ایمپلنت 

درمانهای ایمپلنت می توانند از یک دندان تا جندین دندان را بر اساس نیاز بیمار جایگزین نمایند.بطور مثال همانطور که در شکل زیر ملاحظه می فرمایید،ایمپلنت جایگزین یک دندان قدامی گردیده است

اوردنچر چیست؟

اوردنچر پروتز متحرکی است که بر روی پایه های ایمپلنت قرار داده می شود که در فک پایین معمولا بر روی ۲ یا ۴ عدد ایمپلنت و در فک بالا بر روی ۴ عددایمپلنت گذاشته می شود.

جراحی ایمپلنت برای چه افرادی مناسب است؟

افرادی که به هر علتی دندان از دست داده باشند، مناسب انجام ایمپلنت هستند. ایمپلنت داخل استخوان فک قرار می گیرد و روکش روی ایمپلنت، بدون اتکا به دندان های مجاور قرار داده می شود.

تمام بیمارانی که فاقد بیماری سیستمیک،دیابت ،پوکی استخوان و عدم مصرف داروهای کورتیکواسترویید هستند،می توانند از ایمپلنت استفاده نمایند. 

مزایای ایمپلنت چیست؟

از مزایای ایمپلنت این است که نیازی به تراشیدن دندان های مجاور ندارد و در نتیجه هیچ گونه آسیبی به سایر دندان ها وارد نمی شود.

ایمپلنت به عنوان بهترین راه حل برای جایگزینی دندان های از دست رفته شناخته شده است، چرا که ظاهری کاملا طبیعی دارد و با دندان های طبیعی افراد هیچ گونه تفاوتی ندارد. بیمار در هنگام صحبت کردن و غذا خوردن کاملا احساس آسایش می نماید.

عوارض ایمپلنت چیست؟

پس از جراحی ایمپلنت، بسته به مدت زمان کیفیت استخوان و واکنش های بافتی بیمار، مقداری درد و ورم در ناحیه جراحی ایمپلنت قابل پیش بینی است که در صورت لزوم، جراح دندانپزشک قبل و بعد از عمل کاشت ایمپلنت، با تجویز دارو آن را به حداقل می رساند.

نقش ایمپلنت در حفظ استخوان فک چیست؟

حجم استخوان فک علاوه بر کارآیی آن به عنوان محافظ ریشه دندان، در ظاهر افراد هم تاثیر بسزایی دارد.

ایمپلنت های دندانی در نقاطی که دندان از دست رفته است، می توانند حجم استخوان فرد را حفظ کنند و در بهبود کیفیت  زندگی افراد، تاثیر بسزایی بگذارند.

آیا کشیدن سیگار برای ایمپلنت ضرر دارد؟

کشیدن سیگار احتمال شکست ایمپلنت را افزایش می دهد و ریسک آن را افزایش می دهد.بنابراین به بیماران توصیه می شود که بعد از دزمان ایمپلنت ازسیگار کشیدن اجتناب کرده یا انرا به حداقل برسانند.

طول مدت درمان  ایمپلنت چقدر است؟

کامل شدن درمان بین ۳ تا ۹ ماه طول می کشد و ممکن است در مواردی طولانی تر هم بشود از آنجا که این یک درمان پیشرفته است برای حصول اطمینان از موفقیت آن ممکن است به زمان طولانی تری هم نیاز باشد.

در طول این مدت بیمار از دندان موقت استفاده خواهد کرد. شرایط هر بیمار بصورت جداگانه بررسی شده و ممکن است به بیمار توصیه شود که مدتی را بدون پروتز سپری کند.

همچنین توصیه می شود که بیمار در روز جراحی و یک روز پش از آن فعالیت های شدید انجام ندهد.امکان دارد بیمار دچار کمی تورم شود و بسته به شرایط,طول مدت استراحت وی متفاوت است.

مراحل درمان ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت دندانی طی یک پروسه جراحی در محل دندان کشیده شده قبلی و یا همزمان  با کشیدن دندان غیر عفونی در محل آن کاشته می شود و پس از اتصال استخوان به آن در مرحله دوم ۲ الی ۴ ماه بعد دندان مصنوعی و یا روکش ساخته شده روی ایمپلنت نصب می شود. 

مراقبت های لازم بعد از ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت دندانی نیز همچون دندان طبیعی به مراقبت بهداشتی با مسواک و نخ دندان دارد. در یک سال اول پس از تحویل پروتزحداقل ۳ یا ۴ مرحله باید معاینه شده و پس از آن همچون دندان طبیعی باید سالانه معاینه شوند. در صورت رعایت اصول جراحی و پس از آن بطور متوسط میزان موفقیت ایمپلنت ۹۵%-۹۸% گزارش شده است. با این وجود، عواملی همچون بهداشت ضعیف ,مصرف زیاد سیگار,بیماریهای سیستمیک کنترل نشده می تواند میزان موفقیت ایمپلنت را کمتر کند.

انواع تکنیکهای جراحی ایمپلنت

سینوس لیفت چیست؟

سینوس لیفت یک تکنیک جراحی است که در به افزایش ارتفاع استخوان در قسمت خلفی فک بالا کمک می نماید.وقتی در نواحی عقبی فک بالا دندان کشیده شود به مرور زمان استخوان شروع به تحلیل هم در بعد افقی و هم در بعد عمودی می نماید.همینطور وقتی در نواحی خلف فک بال دندانی کشیده می شود دیواره سیموس فک بالا شروع به پهن شدن می نماید که این امر نیز ضخامت استخوان زیرین خود را کاهش می دهد.

همین مساله ضخامت استخوان را برای جایگزینی ایمپلنت را دچار مشکل می نماید.هدف از جراحی سینوس لیفت بالا بردن کف سینوس  برای بدست اوردن ارتفاع و ضخامت کافی استخوان جهت جایگزینی ایمپلنت است.

سینوس لیفت زمانی انجام می شود که کف سینوس نزدیک استخوان فک است و استخوان کافی برای جایگزینی ایمپلنت وجود ندارد.

عمل سینوس لیفت معمولا در بیمارانی لازم می شود که مدت طولانی از کشیدن دندان آنها در نواحی خلفی دهان می گذرد ویا دندانهای کشیده شده انها در اثر ضربه یا بیماری پرودنتال یا بیماری لثه بوده است.

معمولا ۴ الی ۶ ماه بعد از سینوس لیفت می توان ایمپلنتها را برای بیمار قرار داد . اگر برای بیمار همزمان با سینوس لیفت ایمپلنتها نیز قرار داده شده باشند، بعد از ۴ الی ۶ ماه می توان پروتز ها را قرار داد

انواع روشهای جراحی سینوس لیفت     

۱-روش پنجره جانبی سینوس: روش متداول جهت سینوس لیفت استفاده از تکنیک ایجاد پنجره از دیواره جانبی سینوس است.

بعد از کنار زدن لثه و برداشت دیواره جانبی سینوس ،پرده اشنایدر سینوس به ارامی کنار زده شده و مواد پیوند استخوان در حد فاصل پرده اشنایدر و استخوان قرار داده می شود. همزمان می توان ایمپلنت نیز برای بیمار قرار داده شود. به این روش، سینوس لیفت باز نیز گفته می شود.

فیلم انیمیشن سینوس لیفت

 ۲-تکنیک استئوتوم: در مواردی که حداقل ۵-۶ میلیمتر استخوان در نواحی خلفی وجود داشته باشد می توان برای جایگزینی ایمپلنت از این روش برای بالا بردن کف سینوس استفاده کرد.در این روش به جای برداشتن استخوان جانبی سینوس،کف سینوس از راس استخوان فک بالا با ابزاری به نام استئوتوم بالا برده می شود.

درمانی محافظه کارانه تر تکنیک اول است.در این تکنیک همزمان ایمپلنت نیز قرار داده می شود.به این روش سینوس لیفت بسته نیز گفته می شود.

عوارض سینوس لیفت چیست؟

یکی از شایعترین عوارض سینوس لیفت پاره شدن غشای سینوس است.که ممکن است باعث سینوزیت یا عفونی شدن حفره سینوس شود.متعاقب سینوزیت ممکن است عفونت،درد،خارش ،واکنشهای آلرژیک،اسکار ،هماتوم،ارتباط حفره دهانی سینوسی و شل شدن ایمپلنتها رخ دهد.

پیوند استخوان چیست و چه کاربردی دارد؟

با گذشت زمان بعد از کشیدن دندان،استخوانهای فک دچار تحلیل می شوند و فراردهی ایمپلنت با توجه به تحلیل استحوان دچار مشکل می شود.لذا در این بیمارارن ممکن است که همزمان با قراردهی ایمپلنت برای بیماران پیوند استحوان صورت گیرد و یا قبل از قرادهی ایمپلنت بری بیمارپیوند استخوان انجام شود سپس بعد از ۴ الی ۶ ماه ایمپلنت قرار داده شود. در پیوند استخوان می توان ازاستخوان خود بیمار استفاده نمود یا از مواد سنتتیک شبه استخوان استفاده نمود.

یکی از روشهای جراحی دیگری که در بیماران با تحلیل شدید عرض استخوان برای قراردهی ایمپلنت علاوه بر پیوند استخوان استفاده می شود،تکنیک پهن کردن و عریض کردن استخوان فک با ابزار مکانیکی است.در این روش با استفاده از ابزار خاص استخوان گشاد می شود تا بتوان ایمپلنت با قطر مناسب را در فک فرار داد.همزمان با این تکنیک پیوند استخوان و ایمپلنت نیز قرار داده می شود.

تکنیک جابجایی عصب فک پایین

در مواردی که در فک پایین بدلیل کشیدن دندانها استخوان از لحاظ ارتفاع تحلیل رفته و فاصله اندکی از راس استخوان تا عصب فک پایین وجود دارد، در بعضی موارد امکان قراردهی ایمپلنت وجود ندارد. در این تکنیک عصب تحتانی فک پایین بطریق جراحی از محل خود جابجا شده،ایمپلنت قرار داده شده سپس عصب به محل اول خود بر می گردد.

اوردنچربر پایه ایمپلنت جیست و چه کاربردی دارد؟

اوردنچر بر پایه ایمپلنت پروتز متحرکی است  که بر روی حداقل ۲ الی ۴ عدد ایمپلنت قرار میگیرد. در فک بالا حداقل ۴ عدد ایمپلنت لازم است. در فک پایین بین ۲ الی ۴ عدد ایمپلنت جهت اور دنچر لازم است.

ارزیابی پزشکی بیمار قبل از ایمپلنت دندان

ارزیابی پزشکی در دندانپزشکی ایمپلنت در درجه اول اهمیت قرار دارد ، به نحوی که حتی شاید اهمیت آن بیشتر از تمام دیگر قواعد و مقررات دندانپزشکی باشد . درمان ایمپلنت اساسا یک قاعده منظم شامل مراحل جراحی ، پروتز و نگهداری برای بخش مسن تر جامعه است .

نیاز به درمان های مرتبط با ایمپلنت با بالاتر رفتن سن بیماران افزایش می یابد و در نتیجه دندانپزشکی که کار ایمپلنت انجام می دهد بیشتر از سایر متخصصان در عرضه دندانپزشکی با بیماران مسن سروکاردارد .

تخمین زده شده است که ۱۲ درصد جمعیت آمریکا ۶۵ ساله یا مسن تر هستند وانتظار می رود که در سال ۲۰۳۰ این میزان به ۲۱ درصد ( ۶/۶۴ میلیون نفر ) برسد .

یک مطالعه گذشته نگر بر روی اطلاعات بایگانی شده نشان داد که وضعیت پزشکی بیماران ( به عنوان مثال تاریخچه پزشکی ، رده قرار گیری در طبقه بندی انجمن پزشکان متخصص بیهوشی آمریکا (ASA) و تاریخچه درمان ) با شکست درمان ایمپلنت ارتباط مستقیم دارد .

تاریخچه پزشکی شامل وضعیت های پزشکی است که احتمال تاثیر گذاری آنها بر تصمیم گیری در زمینه درمان ایمپلنت از همه بیشتر است . معاینه فیزیکی شامل معاینه توسط دست و ثبت علائم حیاتی بیمار است . بخش دوم ( ارزیابی های لابراتواری ) آزمایش های خاص لابراتواری را که بیشتر از همه با دندانپزشکی ایمپلنت در ارتباط است.

این آزمایش ها شامل شمارش کامل سلول های خونی (CBC) تابلوی سوخت و ساز پایه (BMP) تابلوی سوخت و نساز جامع (CMP) و یا آزمایش های مربوط به مشکلات انعقادی خون هستند . بخش سوم ، تمهیدات پزشکی و دندانپزشکی رادر رایج ترین بیماری های سیستمیک یافت شده در بیماران دارای ایمپلنت شرح می دهد .

 ایمپلنت دندان در افراد مسن

بیماران سالخورده اغلب همکاری کمتری از خود نشان می دهند . این بیماران معمولاً فراموش می کنند که داروهایشان را مصرف کنند و یا در دوز و تعداد دفعات مصرف این داروها مرتکب اشتباه می شوند . به دلیل شنوایی و بینایی کاهش یافته این مسایل ممکن است به شادگی آنها را گیج کند . بیماری از آنها از رژیم غذایی درستی پیروی نمی کنند و این مسئله می تواند وضعیت آنها را بدتر کند و سرعت ترمیم بعد از جراحی را کاهش دهد .

حتی داوطلبان مسن ایمپلنت ( مسن تر از ۶۰ سال ) که کاملاً سالم هستند ، فقط به علت سنشان باید یک بیمار با بیماری سیستمیک خفیف در نظر گرفته شوند . بیماران مسن به دلیل کاهش سازگاری فیزیولوژیک در واکنش به استرس توانایی کمتری از خود نشان می دهند و اگر به حد و حدود تعادل حیاتی بدن آنها تعدی شود ، این بیماران ممکن است در وضعیتی بحرانی قرار گیرند  بیمار سالخوره می تواند از یک درمان عادی ایمپلنت همراه با یک پروتکل معمول کاهش استرس برخوردار شود .

کنترل علائم حیاتی ، اصلاح دوز داروها و توجه خاص به هنگام استفاده از آرام بخش ها به دلیل افزایش حساسیت به داروهای کاهش دهنده فعالیت دستگاه عصبی مرکزی توصیه می شود . افرایش دوز آنتی بیوتیک ها ، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن و افزایش حساسیت به بیماری های ویروسی و میکروبی را جبران می کند .

پیشنهاد می شود که دوز داروهای محلول در چربی نیز افزوده شود . بیماران سالخورده معمولاً حساسیت کمتری به درد نشان می دهند ، بنابراین ، دوز داروهای خواب آور – آرام بخش برای آنها باید کمتر شود به ویژه به این دلیل که حرکات معده در این بیماران کمتر است . پزشک باید به تداخلات دارویی احتمالی بین داروهایی که بیمار قبلا استفاده می کرده است و داروهایی که برای مراحل مختلف جراحی ایمپلنت تجویز میشود ، آگاهی کامل داشته باشد .

بررسی تاریخچه پزشکی بیمار قبل از ایمپلنت دندان

لازم است که یک تاریخچه پزشکی مکتوب از هر داوطلب درمان ایمپلنت تهیه شود . بررسی تاریخچه پزشکی بیمار نخستین فرصت دندانپزشک برای  برقراری ارتباط با بیمار است . زمان و دقت و توجهی که در این مرحله صرف می شود خط مشی تمامی درمان های آتی را مشخص میکند .

این برخورد اولیه باید نشانگرشخصیت مهربان و مسئول دندانپزشکی باشد که برای کمک به بیماران در درمان های پیچیده بسیار تعلیم دیده است . نشان دادن علاقه باخلوص نیت و یادداشت برداری فعال روشی سودمند است. دندانپزشک نباید ارزش مصاحبه درباره پزشکی را دست کم بگیرد.

پرسیدن سوالاتی که نشان دهنده مشکلات پزشکی فهرست شده در پرسشنامه و مشکلات معمول در ارتباط با آنها است فواید بسیار زیادی دارد .

دو طبقه بندی پایه از اطلاعاتی که در طول تاریخچه پزشکی به آنها اشاره می شود شامل تاریخچه پزشکی و مرور وضعیت سلامت سیستمیک بیماران است . در مطب های دندانپزشکی برای جمع آوری اکثر این اطلاعات از فرمهای ارزشیابی پزشکی استفاده می شود.

 خصوصاً باید به داروهایی که در شش ماه گذشته مصرف شده است ، حساسیت هاو بررسی اندام های بدن توجه شود . آسیب شناسی و فیزیولوژی این اندام ها ، میزان درگیری آنها و داروهایی که برای درمان مشکلات آنها استفاده می شود نیز باید مورد بررسی قرار گیرد .

مرور این فرم همراه با بیمار ضروری است تا اطمینان حاصل شود که درک متقابل برای پاسخ به همه سوالات وجود دارد . فرم باید تمام حیطه های پزشکی مربوط به کاردندانپزشک رادر برگیرد.

معاینات خارج و داخل دهانی بیمار 

پس از بررسی تاریخچه پزشکی ، معاینات فیزیکی آغاز می شود. این اولین تماس فیزیکی پرسنل مطب با بیمار است . معاینه باید با ملایمت و توجهی خاص انجام شود . بررسی کامل سر و گردن در اولین جلسه و پس از آن درتمام ملاقات های نگهدارنده برای پیشگیری ( فراخوانی) ضروری است . بیمار باید از نیاز به معاینات دوره ای برای تشخیص کیست و تومورهای خوش خیم یا بدخیم مطلع شود چرا که هر ساله ۲۶۰۰۰ مورد سرطان در ناحیه سرو گردن تشخیص داده می شود.

معاینات خارج وداخل دهانی مشابه همان مواردی هستند که در تمامی کتابهای مرجع تشخیص بیماری های دهان به آنها اشاره شده است . در اینجا بع تعدادمحدودی از این مباحث اشاره می کنیم چرا که مشکلات خاص در ارتباط با درمان ایمپلنت مورد نظر است .

ابتدا معاینات خارج دهانی انجام میگیرد .شکل ظاهری وتقارن صورت و اعضای آن شامل گوش ها  ، بینی ، و چشم ها باید مورد مشاهده قرار گیرد. اگر میدلاین صورت ، پلین اکلوزال ، خط لبخند دندان های طبیعی یا پروتز موجود با یکدیگر هماهنگی ندارند ، علت آن باید مشخص شود .

قبل از آغاز بازسازی دندان ها ، بیماران معمولا ارزیابی های خاص و محدودیت های درمان مربوط به زیبایی را می پذیرند در حالی که یک گفتگوی مشابه در پایان درمان به عنوان توعی توجیه تلقی می شود . فضاهای زیر چانه ای ، زیر فکی ، پاروتید و گردنی برای تشخیص لنفادنوپاتی یا تورم غیر عادی باید با دست معاینه شوند .

جراحی ایمپلنت ممکن است ، در ایجاد سنگ های غدد بزاقی که از قبل وجود داشته اند مقصر شناخته شود .فضای بین شکاف کاروتید و شکاف فوق جناقی برای تشخیص هایپرتروفی غده تیروئید باید بادست معاینه شود چرا که فیزیولوژی این غده بر سوخت و ساز استخوان و نحوه درمان ایمپلنت تاثیر گذار است .

پس از آن معاینه داخل دهانی لب ها ، مخاط لبی و گونه ای ، کام سخت و نرم ، زبان و حلق دهانی انجام می شود . هر گونه زخم یا وضعیت بیمارگونه باید قبل از آغاز مراحل درمان ایمپلنت مورد ارزیابی بیشتر قرار گیرد .

نحوه بررسی علائم حیاتی بیمار در ایمپلنت دندان چیست؟

ثبت علائم حیاتی ( فشار خون ، ضربان قلب ، حرارت بدن ، تعداد تنفس ، وزن و قد ) نیز جزئی از معاینات فیزیکی به حساب می آید . می توان این اطلاعات راتوسط پرسنل کمکی دندانپزشکی جمع آوری کرد . در صورت غیر طبیعی بودن هر کدام از یافته ها پزشک می تواند در صورت نیاز آزمایش ها را تکرار کند .

انداره گیری فشار خون باید فقط توسط پرسنل تعلیم دیده که مرتباً با روشی استاندارد تحت بازآموزی قرار می گیرند انجام می شود . به طور ایده آل بیمار باید ۵ دقیقه بنشیند به گونه ای که پاهای او بر روی کف زمین و بازویش هم تراز با قلبش قرار گیرد . حداقلنیم ساعت قبل از اندازه گیری باید از نوشیدن قهوه ، کشیدن سیگار و فعالیت شدید پرهیر شود .

اندازه گیری جداقل باید دو بار انجام شودو میانگین آن ثبت گردد . برای دقت هر چه بشتر یک بازوبند با انداره مناسب ( کیسه هوایی که ۸۰ درصد دور بازو را احاطه کند ) باید مورد استفاده قرار گیرد .

بازوبند قابل باد شدن بر روی پوست بازو هم تراز با قلب بیمار بسته می شود و کف دست نیز باید باز و رو به بالا باشد . شریان براکیال یا رادیال با دست لمس می شودو سپس باد برای بستن جریان رگ حدود ۳۰ میلی متر بالاتر از فشار سیستولی احتمالی باد می شود . باد درون بازوبند به ازای هر ضربان قلب ۲ تا ۴ میلیمتر جیوه خالی می شود . با استفاده از یک گوشی بر روی سرخرگ براکیال فشار سیستولی با شنیدن اولین صدای دق مانند ثبت می شود . هنگامی که صدا به صدایی خفه و غیر قابل شنیدن تبدیل شد فشار سیستولی یادداشت می شود .

ارتباط نبض بیمار با انجام ایمپلنت دندان چیست؟ 

فقط ۳ درصد از دندانپزشکان نبض بیمارانشان را ثبت می کنند . در حالیکه اطلاعات بسیار ارزشمندی از این معاینه ساده به دست می آید . نبض نمایانگر نیروی وارد از طرف خون بر دیواره سرخرگ ها به ازای هر انقباض بطن چپ است . موج نبض در ۱/۰ تا ۲/۰ ثانیه پس از هر انقباض قلب طول سرخرگ ها را می پیماید و به مچ دست می رسد . جریان خون حقیقی مدت زمان بیشتر ی طول می کشد تا این مسافت را طی کند .

محل معمول برای اندازه گیری نبض ، سرخرگ رادیال درمچ دست است . هر چند که سایر محل ها مانند سرخرگ کاروتید در گردن و سرخرگ تمپورال در ناحیه گیجگاهی نیز برای استفاده در حین جراحی ایمپلنت یا جلسات طولانی مدت درمان پروتز بسیار مناسب هستند .

از بیماران درکمتر از این تعداد نبض هشیاری خود را از دست می هند . نبض کمتر از ۶۰ ضربان در دقیقه در یک فرد بالغ غیر ورزشکار ارزیابی پزشکی را قبل از جراحی ضروری می کند . هنگام جراحی ایمپلنت ، برادیکاردی نابجا ممکن است موجب مرگ ناگهانی شود . اگر نبض بیمار به کمتر از ۶۰ ضربان در دقیقه کاهش پیدا کند و همراه با عرق ضعف ، درد قفسه سینه یا تنگی نفس باشد ، جراحی ایمپلنت باید متوقف شود ، به بیمار باید اکسیژن داده شود و به سرعت کمک های پزشکی فراهم شوند .

دو نوع ریتم نبض غیر نرمال مشاهده شده است . منظم و نا منظم . ریتم غیر طبیعی منظم که با فعالیت افزایش می یابد می تواند نشانه فیبریلاسیون دهلیزی باشد . این مساله می تواند در اثر پرکاری تیروئید ، تنگی دریچه متیرال و بیماری قلبی ناشی از فشار خون بالا ایجاد شود و باید قبل از انجام جراحی ایمپلنت مورد ارزیابی قرار گیرد . می توان برنامه های کاهش استرس را برای این بیماران اجرا کرد و حتی ممکن است در صورت شدید بودن موارد غیر منتظره جراحی ایمپلنت برای این بیمارن توصیه نشود .

انجام ایمپلنت دندان در چه افرادی منع می‌شود؟

ممکن است تعداد و ریتم نبض بیمار طبیعی باشد اما حجم خون می تواند خصوصیات نبض را تغییر دهد . نبض ممکن است بین قوی و ضعیف متغیر باشد که به این حالت ” پالسوس آلترنانز ” گفته می شود که در نارسایی بطن چپ قلب ، فشار خون بالای شدید سرخرگی و بیماری پیشرفته عروق قلب به فور مشاهده می شود . جراحی ایمپلنت برای  این بیماران منع می شود و مشاوره پزشکی همراه با  معاینات الکتروکاردیو گرافیک برای تشخیص لازم است . اگر تشخیص پالسوس آلترنانز قطعی شود بیمار بیش از  دو سال زنده نخواهد ماند .

اهمیت دمای بدن بیمار در ایمپلنت دندان چیست؟

استفاده از دماسنج در مصارف کلینیکی برای اولین بار توسط سانتوریو ایتالیایی در قرن هفدهم میلادی صورت گرفت . دمای طبیعی بدن بین ۸/۹۶ تا ۴/۹۹ درجه فارنهایت ( ۳۶ تا ۵/۳۷ درجه سیلسیوس ) در فرد سالم تغییر می کند . معمولا دمانی بدن در صبح کمترین و هنگام عصر و شب بالاترین مقدار خود را دارد .

دمای دهانی ۵/۹۹ درجه فارنهایت ( ۵/۳۷درجه سیلسیوس ) یا بالاتر در رده تب قرار می گیرد . به ازای هر درجه تب تعداد نبض ۵ ضربان در دقیقه و تعداد تنفس ۴ بار در دقیقه  افزایش می یابد . اگر دمای بدن بیمار ۱۰۴ درجه فارنهایت ( ۴۰ درجه سیلسیوس ) یا بالاتر باشد ، مشاوره پزشکی توصیه می شود .

دلیل رایج بالا رفتن دمانی بدن عفونت باکتریایی و محصولات فرعی سمی آن است .سایر علت ها می توانند فعالیت ورزشی ، پرکاری تیروئید ، آنفارکتوس میوکارد ، نارسایی احتقانی قلب و یا صدمه  بافتی ناشی از تروما یا جراحی باشند .

بیماری هایی که منشا دندانی دارند و موجب بالا رفتن دمای بدن می شوند شامل آبسه شدید دندانی ، سلولیت و هرپتیک استئوماتیت حاد هستند . به هنگام تب انجام درمان های اختیاری دندانی ( مانند جراحی ایمپلنت یا پیوند استخوان ) منع می شود . دلایل ایجاد تب می توانند فار ترمیم پس از جراحی را پیچیده کنند. 

به علاوه ، از آنجاییکه دمای بالای دمای بالای بدن تعداد نبض بیمار را بالا می برد ، ریسک خونریزی ، ادم ، عفونت و ناراحتی های بعد از عمل افزایش می یابد . در ثورت وجود تب های طولانی مدت و ادامه دار پس از جراحی بیمار باید تحت مراقبت ویژه قرار گیرد چراکه ممکن است عفونت خونی و یا آبسه مغزی وجود داشته باشد. دمای پایین بدن در کم کاری تیروئید دیده می شود .

کاربرد آزمایشات لابراتواری برای ایمپلنت دندان چیست؟

غربالگری آزمایشگاهی بیماران به طور روتین در یک کلینیک عمومی دندانپزشکی که قبلا یک تاریخچه پزشکی نرمال را گزارش کرده بودند نشان داد که ۱۲ الی ۱۸ درصد آنها بیماری های سیستمیک تشخیص داده نشده دارند. بسیاری از این بیماری ها می توانند پروسه جراحی یا شانس موفقیت طولانی موت ایمپلنت را تحت تاثیر قرار دهند احتمال وجود بیماری های سیستمیک گزارش نشده در بیماران متقاضی ایمپلنت بیشتر است چرا که میانگین سنی آنها از بیماران عادی آزمایش شده در پژوهش های عمومی بالاتر است  زمان ایمپلنت یک جراحی اختیاری است که سرمایه گذاری زمانی و مالی قابل توجهی را از بیمار طلب می کند .

بنابراین آزمایشات لابراتواری کلینیکی اغلب برای تکمیل برنامه تشخیص و درمان به کار می روند . غربالگری آزمایشگاهی نیز در تشخیص علائم دهانی بیماری های سیستمیک سودمند است . با این وجود ، آزمایشات قبل ازعمل نباید برای همه بیماران اجباری محسوب شوند . نیاز به آزمایشات لابراتواری در ارتباط به انواع خاص جراحی و وضعیت بیمار مشخص می شود